Bu berbat hayatı neden yaşıyorum? Karanlık, soğuk, yalnız, anlamsız… Buraya ait değilim. İçimde bir sıkıntı var. Hep zamanı kaçırma hissi. Sanki yapmam gereken bir şeyler var ve erteliyorum. Bilmiyorum. Diğer taraftan da canım hiçbir şey yapmak istemiyor. Sıkışıyorum. Yapmak istiyorum, yapamıyorum ve pes ediyorum. Ezberlediğim bazı cümleler var. Onları tekrar etmeye başlıyorum. “Zaten sen ancak birkaç gün mutlu olabilirisin.”, “Tabii ki şans senden yana olmayacak.”, “Neden seni sevsin ki?”, “Çirkinsin!”, “Sıkıcısın.”, “Değişemezsin.”, “Kesin ben abartıyorum, asla beni tercih etmeyecek.”, “ Benim için önemli kimsenin vazgeçilmezi değilim.”, “Bıktım.”.

Zihnini sevmiyorsun. Sevmediğin zihninle geziyorsun. Gittiğin yerlerde aynı zihin. Oraları da sevmeyeceksin. Sevdiğin yerlerde zihnini gözlemle. Bakalım nelerle meşgul. Onarım için planını gör.

İnsan anlamadığını düşündüğü bir yerde nasıl mutlu olabilir ki? Üstelik sonuç olarak kendisi de anlaşılmıyor. Bunun sadece geçmesini istersin. Haklısın.

Yaşamayı bırakmama sebebini düşün. Nedir o kötü hale sabretmene sebep olan? Bir şeylerin iyi olabileceğine dair inancın mı? Hangi şeyler onlar? Nasıl yapabilirsin? Kocaman hayatın var, acelen yok. Basitçe başlaman yeterli. Başka bir hayata geç. Kendin için…